Vader en zoon Van Aert: “Onze pa is zo zenuwachtig dat hij tijdens de cross maar één ding kan zeggen: ‘Hup hup’”
Voor Wout van Aert is veldrijden meer dan alleen sport – het is een familiegebeuren. Al sinds zijn jeugd staat zijn vader, Henk Van Aert, langs de kant van het parcours. Wat begon als een manier om zijn zoon te steunen, is uitgegroeid tot een vast ritueel, vol spanning en emoties.
“Onze pa is zo zenuwachtig tijdens de cross dat hij eigenlijk niets anders meer kan zeggen dan ‘Hup hup’,” lacht Wout. “Hij is dan zó gespannen dat het lijkt alsof hij zelf mee aan het fietsen is.” Voor buitenstaanders klinkt het misschien banaal, maar binnen de familie Van Aert is het een herkenbare en zelfs vertederende gewoonte geworden. “Als ik zijn stem hoor tussen het publiek, weet ik meteen: hij staat daar weer, in volle overgave.”
Ook voor vader Henk is het geen evidente ervaring. “Het is elke keer opnieuw nagelbijten,” zegt hij. “Ik wil Wout aanmoedigen, maar mijn zenuwen nemen vaak de bovenhand. En dan komt er niet meer uit dan ‘hup hup’. Het is niet dat ik niet méér wil zeggen, maar op dat moment blokkeer ik gewoon.”
De band tussen vader en zoon is hecht. Henk was er altijd
Leave a Reply